ฉันมาทำอะไรอยู่ที่นี่

ฉันมาทำอะไรอยู่ที่นี่....

นั่นๆเป็นเพียงแค่คำถามๆ หนึ่งในหลายร้อยพันคำถาม ที่ฉันเฝ้าถามตัวเองบ่อยๆ

ตั้งแต่ลืมตาตื่นนอนในดินแดนอันแสนไกล ไม่มีคนเดินไปส่งหน้าบ้านเวลาจะไปทำงาน ไม่มีโทรถามว่าถึงที่งานหรือยัง ไม่มีคนถามว่าเหนื่อยไหมตอนกลับถึงบ้าน ไม่มีคนคอยหาข้าวหาปลา ทำกับข้าวอร่อยๆให้กิน ไม่มีคนดูทีวีหลังข่าวเป็นเพื่อน ไม่มีคนคอยปลุกให้ตื่นนอนตอนเช้า ไม่มี.....แม้กระทั่งคนที่จะรับรู้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

ฉันมาทำอะไรอยู่ที่นี่....

ฉันก็เหมือนคนทั่วๆไป ที่ดิ้นรนเสาะแสวงหาหนทางเพื่อความก้าวหน้า ย่ำไปในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย เพียงแค่ต้องการชีวิตที่ดีกว่าเก่า ใครจะรู้ว่าการใช้ชีวิตในแบบที่เป็นฉัน มันไม่ได้หอมหวนน่าอิจฉาเหมือนที่ใครๆคิด ฉันมีเงินกินอาหารแพงหรู แต่ฉันก็โหยหาอาหารจานโปรดฝีมือแม่ ฉันมีอ้อมกอดจากคนรัก แต่ก็ไม่ได้อุ่นใจเท่าอ้อมกอดแม่ ฉันมีผู้คนรายล้อม แต่เขาเหล่านั้นก็จากไปเมื่อตะวันตกดิน

แม่...รอหนูหน่อยนะ แล้วหนูจะเอาความภูมิใจกลับไปให้แม่

วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเงียบเหงาและการรับรู้ว่าสิ่งที่ได้ผ่านมาไม่ใช่แค่ความฝัน ฉันเปิดม่านออกไปดูโลกภายนอก อากาศอุ่นขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากที่หนาวเหน็บมาตลอดทั้งสัปดาห์

"วันนี้ฟ้าสวยดีนะ" ฉันบอกกับตัวเอง

อย่างน้อยๆ ทุกอย่างที่ผ่านมาและทุกสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ก็ไม่ได้แย่ไปหมด คนทุกคนที่ผ่านมา...ผ่านไป เค้าก็ได้สอนให้ฉันเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง เรื่องทุกเรื่องที่เคยสมหวัง...ผิดหวัง มันก็ทำให้ฉันแกร่งแล้วพร้อมที่จะเดินต่อไป

"วันนี้ออกไปดูฟ้าข้างนอกดีกว่า" ฉันบอกกับตัวเอง

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันเหนื่อยเกิน

ความรู้สึกของฉันมันบอกว่าการเดินทางครั้งใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น

ความรู้สึกที่เรียกว่า "รัก" ครั้งเก่าที่สูญสลายไปตามกาลเวลา

คนที่เคยบอกว่ารัก คนเก่า กลายเป็นเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จัก

ความอ้างว้างที่เคยชิน กำลังขยายตัวออกไปเรื่อยๆ
..................................................

แด่หนุ่มนักดนตรีในความทรงจำ

เธอเคยบอกว่า เธอจะอยู่เคียงข้างปลายนิ้วทั้งสิบของของฉัน

เธอเคยบอกว่าชาตินี้คงจะไม่หนีไปไหน

เธอเคยบอกว่าจะอยู่ตอนที่ฉันเศร้า เธอจะช่วยครึ่งหนึ่ง หัวเราะด้วยตอนมีความสุข ทำให้เป็นกำลังสอง

ฉันกำลังอยากร้องไห้

...................................................

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดของมนุษย์คือความทรงจำ

ฉันไม่ได้อยากจำในสิ่งที่ผ่านไปแล้ว

แต่เธอไม่เคยหายไปจากห้วงความคิด

วันดีคืนดีเธอก็จะตื่นขึ้นมาล้อเล่นกับฉัน

ตื่นขึ้นมาทำให้นึกถึงวันเวลาช่วงสั้นๆ

แม้มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่ถึงเสี้ยวหนึ่งของชีวิต

แต่มันคงเป็นช่วงเวลาที่ฉันอาจต้องจดจำไปตลอดช่วงชีวิต

เธอยังอยู่สบายดีไหมจากนั้นเธอได้พบเจอใครบ้าง

แล้วในฝันของเธอ ยังมีฉันอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า

ฉันขอโทษ....ที่บอกไปว่าไม่ต้องรอ

ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน
....................................................

คงจะมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง

คงมีใครสักคนรออยู่ตรงนั้น

คงมีความหมายใดซ่อนอยู่ในการรอคอยที่แสนนาน

คงจะมีสักวันฉันคงได้เจอ

เจ็บมาแล้วตั้งกี่ครั้ง เมื่อความรักพังทลาย

จะมีใครที่เป็นคนสุดท้าย

เธอคนนั้นอยู่แห่งไหน จะไกลแสนไกลเท่าไหร่

ก็จะไปที่ดินแดนแห่งนั้น

จะขอเอาคำว่ารักทุกคำที่ฉันได้เคยเอ่ย

จะขอมันคืนจากใครที่เคยผ่านเข้ามา

จะขอรวมคำว่ารักเหล่านี้ ทวีความหมายและคุณค่า

จะขอเอามามอบไว้ให้เธอผู้เดียว

ข้ามขอบฟ้า แผ่นน้ำ หรือขุนเขาทะเลทราย

ไกลเท่าไหร่จะไปให้ถึง

คงจะมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง

คงมีใครสักคนรออยู่ตรงนั้น

คงมีความหมายใดซ่อนอยู่ในการรอคอยที่แสนนาน

คงจะมีสักวันฉันคงได้เจอ

ข้ามขอบฟ้าหรือขุนเขา

ข้ามแผ่นน้ำทะเลกว้างใหญ่

แต่ฉันจะไปหาเธอ

จะขอรวมคำว่ารักเหล่านี้ ทวีความหมายและคุณค่า

จะขอเอามามอบไว้ให้เธอผู้เดียว

คงจะมีรักจริงรออยู่ ที่ดินแดนใดสักแห่ง...