Friday, February 8, 2008


วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันเหนื่อยเกิน
ความรู้สึกของฉันมันบอกว่าการเดินทางครั้งใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น
ความรู้สึกที่เรียกว่า "รัก" ครั้งเก่าที่สูญสลายไปตามกาลเวลา
คนที่เคยบอกว่ารัก คนเก่า กลายเป็นเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จัก
ความอ้างว้างที่เคยชิน กำลังขยายตัวออกไปเรื่อยๆ
..................................................
แด่หนุ่มนักดนตรีในความทรงจำ
เธอเคยบอกว่า เธอจะอยู่เคียงข้างปลายนิ้วทั้งสิบของของฉัน
เธอเคยบอกว่าชาตินี้คงจะไม่หนีไปไหน
เธอเคยบอกว่าจะอยู่ตอนที่ฉันเศร้า เธอจะช่วยครึ่งหนึ่ง หัวเราะด้วยตอนมีความสุข ทำให้เป็นกำลังสอง
ฉันกำลังอยากร้องไห้
...................................................

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดของมนุษย์คือความทรงจำ
ฉันไม่ได้อยากจำในสิ่งที่ผ่านไปแล้ว
แต่เธอไม่เคยหายไปจากห้วงความคิด
วันดีคืนดีเธอก็จะตื่นขึ้นมาล้อเล่นกับฉัน
ตื่นขึ้นมาทำให้นึกถึงวันเวลาช่วงสั้นๆ
แม้มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่ถึงเสี้ยวหนึ่งของชีวิต
แต่มันคงเป็นช่วงเวลาที่ฉันอาจต้องจดจำไปตลอดช่วงชีวิต
เธอยังอยู่สบายดีไหมจากนั้นเธอได้พบเจอใครบ้าง
แล้วในฝันของเธอ ยังมีฉันอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า
ฉันขอโทษ....ที่บอกไปว่าไม่ต้องรอ
ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน
....................................................

No comments: