Friday, March 7, 2008

พอดีกว่ามั้ย

วันนี้ฉันเหนื่อยเหลือเกิน งานมากมายก่ายกองที่ต้องแก้ไขกับงานอีกกองพะเนินที่ทำไม่รู้จักจบจักสิ้น ทุกวันเฝ้าคอยแต่บอกตัวเองให้ค่อยๆทำไป อย่าเบื่ออย่าท้อ ทำไปอย่างไร้หัวใจ ทำไปจนแทบหมดเรี่ยวแรง ทำไปพร้องๆกับความเหงา และความสมเพทว่าตัวฉันนี่มันไม่มีใครเลยจริงๆ ไม่มีใครให้ปรับทุกข์ ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครเห็นใจ อยากจะร้องไห้ก็กลัวคนอื่นเห็นน้ำตา เพิ่งจะรู้ว่าน้ำตาตกในมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

นี่คงเป็นช่วงๆนึงกับสิ่งที่เรียกว่าเวลาและความอดทนคงจะพยายามสอนให้ฉันเติบโตและแข็งแกร่ง บางทีฉันก็เคยคิดว่าการหยุดเวลาด้วยความตายมันง่ายนิดเดียว และมันก็คงจะมาพร้อมกับการหยุดปัญหาทุกสิ่ง แต่สิ่งที่คอยอยู่ข้างหน้า คนที่รักฉันที่รวมเรียกว่าครอบครัว คงจะต้องผิดหวังและรู้สึกสูญเสียเกินกว่าที่ฉันจะทำได้ ฉันมาไกลเกินไปแล้ว มาไกลเกินกว่าที่จะทำให้ใครๆผิดหวัง ไกลซะจนทำได้แค่อดทนไป รอวันฝนซา รอวันข้างหน้าที่จะเป็นของฉัน รอวันที่ฉันจะกลับมาอ่านบันทึกหน้านี้ที่เขียนไปพร้อมน้ำตา "คงมีความหมายใดซ่อนอยู่ กับการรอคอยอันแสนนาน คงจะมีซักวันฉันคงได้เจอ"

No comments: